نوشتار حاضر سعادت انسان از دیدگاه فلوطین، فیلسوف یونانی را بررسی می‌‌کند. اساس فلسفه وی حول سه محور و سه اقنوم دور می‌‌زند: احد، عقل و نفس. او بر این باور است که روح انسان در یک سیر نزولی از مبدأ عالم یعنی، احد صادر شده است. این صدور درطی یک سلسله‌‌مراتب طولی و با وساطت عقل و نفس کلی است. او تأکید می‌‌کند که موطن اصلی ارواح آدمی، جهان معقول و مجرد است، ولی با تقدیر و سرنوشت به عالم محسوسات هبوط کرده است و باید چند صباحی در این عالم به کسب فضایل بپردازد و خود را برای صعود و بازگشت به موطن اصلی و جایگاه ابدی آماده کند. یکی از ضروریات برای وصول به مقصد نهایی این سیر صعودی از دیدگاه او، دل نبستن به عالم ماده و انقطاع از آن است؛ زیرا عالم ماده، عالم شر و بدی است و پیوند با آن انسان را از نیک محض دور نگه می‌‌دارد. او همچنین می‌‌گوید: «از میان انسان‌‌ها صرفاً افرادی توفیق عروج معنوی به‌‌سوی عالم معقول و فوق هستی پیدا خواهند کرد که فیلسوف، موسیقی‌‌دان یا عاشق باشند؛ زیرا طرق نیل به عالم معقول و عروج روحانی به‌‌سوی فوق هستی و شهود و لقای ذات او منحصر در فلسفه راستین، موسیقی مطبوع و عشق به زیبایی است».
)